مولودی حضرت رقیه - 12

بــاید از خویش به از پیش سفر کـرد سفــر

نـــــفس سرکش شده را صید تبر کرد تبر

باید از غیر تهی شد کـه پــر از یـار شــویم

هرکس این شد به حقیقت که هنر کرد هنر

جامه زهـد دریــدیم و جـنون را خــواندیم

کــه شـود بـر رخ دلــدار نــظر کــرد نظر

ربّنــــا دیـــد که مـا دسـت قنوت آوردیم

ظـرف درخواست پر از خون جگر کرد جگر

همچو شبنم ز دو چشمم شرر باکره ریخت

اصلــه ی نـــارس دل مــیل ثمر کرد ثمر

مـن همـــان اصــله نهالم که تو آبـم دادی

بـــه گــــمانم عــوض آب شــرابم دادی

مـن مــخمور تــو را یک شبه خمّـارم کـرد

آن شـــکر شــهد که در جرگه تجّارم کرد

یـــا عــلی گـفتم و از عهد طفولیت خـــود

بس تو را جار زدم جــار تو عمــّـارم کـرد

هـسته خـــرما به کفم داشتم و هــا کردی

و بخــــار نــفست مــیثم تــمّارم کــرد

حــجر الاســود کــنج لــبت از روی غـرض

قصد جان کرد و مـــرا زائـــر دوّارم کــرد

گفتن تو به همین سادگی و سهل که نـیست

زین سبب غیرت تـشدید بـــدهکارم کـــرد

تاجر شـهد و شـــراب و عــسل و نــیشکرم

علی ایـنجاست، چرا زیــره به کـــرمان ببرم

از دل والـه و شـــیدای لبت خــرده مــگیر

کار از کـــارگر خـــسته و افــسرده مــگیر

ارتفاع کف پــات از نـــفس انــداخت مـــرا

خُب مدارا کـــن و راه از تـــن آزرده مــگیر

انتظارت ز سبوی تـرک افتــاده ز چـــیست

آنقدر باده به پیمانه، تــو لـب پُـر دِ مـگیر

بکُش و راحتمان کـن ولــی از بــهر ثـــواب

اجر یک فاتحه را زین دلـک مـــرده مــگیر

هر کس آمد دل مـن را ببــرد خـنــده زدم

گفتمش دل ز کسانی که علی بــرده مـــگیر

کـم و کـوتاه تــریـن فـــاصله ای تـــا بالا

هیچ در آینـه دیـدی رخ خـــود تــا حــالا؟

تو چه گفتی ، چه نگفتی ، همه گفتند تـو را

عشق بودی همه در سیـنـه نــهفتند تـــو را

کعبه از کـعبه بــرون آمــد و فتــوا دادنــد

که از این پس همه در سـجده بیــفتند تـو را

کن به یک چشم ، به شاه و به رعیت، تو نگاه

گر چه شهلایی چشمان تـو جــفتند تــو را

وصله بر قـــامت نـعــلین زدی، فــهمیدیم

زینت و زیـور دنیا هــمـه مــفتنــد تــو را

آدم از بـــهت تــجلّا دلــش از حــوّا رفـت

تا لـبــان تـر صــدّیــقه شــکـفتند تــو را

سَبِّح اِسمِک که من از خواندنت عاجز هستم

صَلِّ رَبِّـک که من از سیل معـــاجز هــستم

ای مستمند جام شراب تــو شعرها

دورنـد از حقیقت نــاب تـــو شعـــرها

وقتی تو شاه بیت غزل های خلقتی

جان می کنند پای رکاب تو شعــرها

باران چکید بر تن خشک کویر هــا

جاری شد آب از دل سرد غدیرها

آمد بهار آخر زهرا ، از این به بعــد

صید ثمر کنید ز حتی حصیــر هـــا

چند روز است جهان دور سرم میگردد

گوی خورشید دور قمرم میگردد

هر کجا اه شد اهنگ لبانم، دیدم

دخترم امده و دور و برم می گردد

توبه کردم که نفس های عمیقی نکشم

خنده زخم عذاب جگرم می گردد

درد پهلوی من انگار دو تا پا دارد

راه افتاده و دور کمرم می گردد

دل اسماء به احوال تنم می سوزد

مرهم اورده و دنبال ورم می گردد

حرف تابوت برایم زد و گفتم خوب است

نظرت موجب جلب نظرم می گردد

میخ در، تیر سه پر گردد و در کربلا

عاقبت موجب قتل پسرم می گردد

توفیق اشک ساری و جاری ندارم

خشک است چشمم فیض،سرشاری ندارم
در مجلس ترحیم دل شرکت نمودم

کاری به جزناله،به جز زاری ندارم
از بس برای این و آن خواندم که حالا

بَهر تودر حَنجر دگر تاری ندارم

یا قلّت سرمایه تاجر گشتم،اما

کالای ناب و رُنده بازاری ندارم

در حد نام یک خیابان خواندمت،وای

انگار اصلا با تو من کاری ندارم

با طرز رفتاری که داری،می توان گفت

تو دوستم داری،من انگاری ندارم

دورم مَزَن،دورت بگردم،حضرت عشق

جز حائرتو میل پرگاری ندارم

من از تهِ دل دوستت دارم،به قرآن

حیف،عُرضه ی اِثبات گفتاری ندارم

جز عشق حیدر راکه زهرا داده بر من

در کیسه اَم چیز گهر باری ندارم

کاری بکن تا سائِل زهرا بمانم
جز صاحب این خانه من یاری ندارم

نه هم دمی ، نه مونسی ، نه یار و یاوری

جان کندنم چه سخت شد این روز آخری

یک سال و نیم هست که هی می خورم زمین

مثل کبوتری که ندارد دگر پری

گر چه جلال و شوکت من ارث مرتضی است

ارثیه ی قد خم من ، هست مادری

عبداله این تن و بدن خسته مرا

تا زیر نور و شعله ی خورشید می بری ؟

پاشو ،حسینم آمده رد و بدل کنیم

درد دل و گلایه ی خواهر برادری

در گنجه لای بقچه ، لباسی است رنگ خون

برخیز ، بلکه مونس من را بیاوری

می خواهم از فراق شکایت کنم به او

در سینه ام غمی است که او هست مشتری

من را زدند ، خب به فدای سرت حسین

هر کس رسید، در تو فرو کرد خنجری

سر نیزه ای که بر کمرت خورد روی اسب

بعدا کمانه کرد به کتف کبوتری

عباس اگر که بود ، دگر غصه ای نبود

دیگر نمی دوید کسی پشت دختری

در شام و کوفه پا قدم دخترعلی

رونق گرفت کاسبی شال و روسری

خوش حال باش موی مرا هیچ کس ندید

خوش حال باش دست نخورده است معجری

شبی،دم سحری،دردعایتان آقا

کنید اندکی یاد گدایتان آقا

مرابه نیمه شبها، برای نافله ها

صدا کنید ،فدای صدایتان آقا

شکسته بال ترینم،ولی مرازکرم

پرم دهید،میان هوایتان آقا

دلم گرفته ،خداخیرتان دهد،یکبار

دهید اجازه،بیفتم به پایتان آقا

به روی پنجه قد افراشتم به جلب نظر

سواکنید،که باشم برایتان آقا

ره ثواب بجویید وزلف بخت مرا

گره زنید،به شال عبا یتان آقا

زبس که تو،به تو کردم خطاب،ناچاراً

غریبه ام به کلام شمایتان آقا

حدیدزنگی قلب مرا جلا بدهید

مریض عشقم و لنگ دوایتان آقا

شرر به سینه زده،غصّه ي مدینه ي تان

نمک به زخم زده ،کربلایتان آقا

برات کرب وبلا رفتن مرابدهید

شبی ،دم سحری،دردعایتان آقا

شبی،دم سحری،دردعایتان آقا

کنید اندکی یاد گدایتان آقا

مرابه نیمه شبها، برای نافله ها

صدا کنید ،فدای صدایتان آقا

شکسته بال ترینم،ولی مرازکرم

پرم دهید،میان هوایتان آقا

دلم گرفته ،خداخیرتان دهد،یکبار

دهید اجازه،بیفتم به پایتان آقا

به روی پنجه قد افراشتم به جلب نظر

سواکنید،که باشم برایتان آقا

ره ثواب بجویید وزلف بخت مرا

گره زنید،به شال عبا یتان آقا

زبس که تو،به تو کردم خطاب،ناچاراً

غریبه ام به کلام شمایتان آقا

حدیدزنگی قلب مرا جلا بدهید

مریض عشقم و لنگ دوایتان آقا

شرر به سینه زده،غصّه ي مدینه ي تان

نمک به زخم زده ،کربلایتان آقا

برات کرب وبلا رفتن مرابدهید

شبی ،دم سحری،دردعایتان آقا

غزل ناب تو بیچاره کند دیوان را

جذبه عشق تو دیوانه کند انسان را

طرزرفتارتوشد ارثیه خداّمت

که کند سرمه چشمان، قدم مهمان را

مستحقّم، پی روزی همه جاراگشتم

همه دادند نشانم ،حرم سلطان را

پشت دیوارحرم سوزگداکش دارد

جابده درحرمت مفلس بی سامان را

کوس نقّاره تو زنگ درجنّات است

سرذوق آورد آواش ، دل ویران را

سحرت ، سَحر کند جان و تن زائر را

هرکه محصوربه َسحرتو،چه سازدجان را

به کرامات تو باچشم طمع می نگرم

زسرم بازکن آقا ِ الم دوران را

به قلمکارسپردم، به ضریحم بزند

مثل طرحی که زده خاتم استهبان را

زسرخود ، تو مرابازمکن جان جواد

گرچه هرکس کشد از بیخ ، سیه دندان را

محمدمهدی سیار

امام زمان(عج)-مناجات-نوروز



آری! هوا خوش است و غزل خیز در بهار

باریده است خنده یکریز در بهار

از باد نوبهار، حدیث است تن مپوش

باید درید جامه پرهیز در بهار

اما خدا نیاورد آن روز را که آه

گیرد دلی بهانه پاییز در بهار

بی دید و بازدید تو تبریک عید چیست؟

چندین دروغ مصلحت آمیز در بهار

با دیدنم پر از عرق شرم می شوند

گل های شادکامِ دل انگیز در بهار

می بینم ای شکوفه! که خون می شود دلت

از شاخه ی انار میاویز در بهار

سید هاشم وفایی

حضرت زهرا(س)-مناجات



گر باده ای از جام الستم برسد

نوری به دل خدا پرستم برسد

یا فاطمه ای کاش که در رستاخیز

ازچادر تو نخی به دستم برسد

***

آفات زمانه گرچه رنگارنگ است

سر مشق گرفتن از علی فرهنگ است

در سایۀ عرش فاطمیون جمعند

روزی که کمیت اهل عالم لنگ است

محسن حنیفی

حضرت زهرا(س)-شهادت



گریه گره گشای تو هفتاد و پنج روز

رفتن شده بنای تو هفتاد و پنج روز

روح الامین برای تو روضه می آورد

این خانه شد حرای تو هفتاد و پنج روز

بانوی گریه! چشم حسن هم ز دست رفت

با اشک پا به پای تو هفتاد و پنج روز

شانه به شانه با پسرت راه می روی

شد شانه اش عصای تو هفتاد و پنج روز

آبت نموده بس که تنت زخم خورده است

این آب و این غذای تو هفتاد و پنج روز

مشغول کار پیرهنی کهنه می شوی

این سهم کربلای تو هفتاد و پنج روز

قاسم نعمتی

حضرت زهرا(س)-شهادت



از خانه ات تا عرش راهی نیست زهرا

دیگر مجال سوز آهی نیست زهرا

از تنگ نای این در و دیوار برخیز

بهتر از اینجا تکیه گاهی نیست زهرا

پیچیده در گوشم صدای ضرب سیلی

سنگین تر از این ماه ماهی نیست زهرا

سردسته ی این قوم سنگین است دستش

بر ضربه های او پناهی نیست زهرا

با آبرو ریزی علی را می برند و

جز تو برای او سپاهی نیست زهرا

بی بی زبانم لال چادر بر سرت کن

خیره تر از اینجا نگاهی نیست زهرا

یا که رها کن دامنش را زود برگرد

یا مثل اینجا قتلگاهی نیست زهرا

محمد فردوسی

حضرت زهرا(س)امام زمان(عج)-مناجات فاطمیه



بر مشامم می رسد بوی عزای فاطمه

می شوم آماده ی گریه برای فاطمه

هاتفی از آسمان ها می دهد امشب ندا

فاطمیّه آمده، ماه عزای فاطمه

فاطمیّه آمده ای فاطمیّون غیور

خانه ی دل را کنید امشب سرای فاطمه

در عزایش بر تنم دارم لباس نوکری

این لباس مشکی ام باشد عطای فاطمه

من کجا و گریه در بزم عزای او کجا ؟

اشک چشمانم بُوَد لطف خدای فاطمه

بر جراحات عمیق فاطمه مرهم نهد

هر کسی گرید میان روضه های فاطمه

هر کسی بر بام خانه پرچم زهرا زند

می شود ایمن ز غم تحت لوای فاطمه

مهر زهرا را خدا با طینتم کرده عجین

افتخارم این بُوَد هستم گدای فاطمه

در قنوت هر نمازم بر لبم دارم دعا

بارلاها جان من گردد فدای فاطمه

یاری زهرا نمودن با زبان است و عمل

ای که هستی در پی کسب رضای فاطمه

می رسد آوای یا مهدی هنوز از پشت در

ذکر تعجیل فرج باشد دعای فاطمه

کی می آیی تا بگیری انتقام مادرت ؟

مهدی زهرا بیا، ای دلربای فاطمه

به سر دست گرفت آن سمن و نسترنش

ثمر نورس و سودای دل خویشتنش

شیرخواری که به شش ماهگی اش شور افکند

کرد غوغا به سر دوش پدر، تاختنش

دوش تا دوش به معراج شهادت می بُرد

گوش تا گوش رها ساخته از انجمنش

یک قدم داشت که تا آیۀ بَلِّغ آید

او علی بود به دست نبی و بت شکنش

خواست طفلش که ز اسرار، سخن گوید لیک

تیری آمد ز ره و بست به سرعت دهنش

راز پنهان به تبسم به پدر کرد عیان

تا به گلخندۀ خود شعله زند جان و تنش

پدرش خون گلویش به سماوات افکند

در همان حال چنین بود ندا و سخنش

«یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش

می سپارم به تو از چشم حسود چمنش»*

چون که در محضرت ای دوست، بلا خوش باشد

سرفرازم به تو تقدیم نمایم بدنش

پیش چشمان رمق دیدۀ مادر، ای وای

سر طفل از بدنش کرد جدا اهرمنش

به «فقیر»ت ز ره لطف نگاهی انداز

که ز اولاد رسول است همه دم زدنش

* این بیت از مرحوم حافظ شیرازی است.

شب پنجشنبه، 26 اسفند 1389، 12 ربیع الثانی 1432

از سید علی احمدی

تشرف سید بحرالعلوم رضوان الله علیه خدمت حضرت بقیة الله عجل الله فرجه و مقامات زوار و عزاداران حضرت سیدالشهداء علیه السلام

نقل گشته، سید بحرالعلوم

آن که در کف داشت دانش همچو موم

در میان راه سُرَّ مَن رأی

راه می پیمود با شور و نوا

رأس در جیب تفکر برده بود

در دل خود خلوتی بنموده بود

کز چه رو ذات خدای ذوالجلال

خالق أرض و سماء و ماه و سال

از برای گریه بر سوگ حسین

بخشد او عصیان اهل عالمین؟

ناگهان بر اسب، یک شخص عرب

شد عیان در پیش چشمش با ادب

غنچۀ لعلش شکفت و ریخت نوش

با سلامش روح سید شد به هوش

رو به سوی سید بحرالعلوم

کرد و گفتش در چه فکری ای خدوم؟

گر به فکرت مسأله علمی بُوَد

گو، که شاید اهل باشم، حل شود

گفت سید، از چه رو رب بصیر

عفو فرماید گناهان کبیر

از برای قطره اشکی بر حسین

کآن بریزد بر دو گونه از دو عین؟

یا چرا بر زائرین کربلا

عمره و حج می نویسد در ازا؟

آن عرب گفتا که سید، هوش باش

در شگفتی از چه رو، خاموش باش

حل این مشکل به دستان من است

با مثالی، قلب و روحت ایمن است

رفت بیرون پادشاهی بهر صید

با وزیران و بزرگان و عُبِید

در شکار از همرهان افتاد دور

رخت برچید از دل و جانش سرور

رفت از او طاقت و لب تشنه ماند

شد گرسنه، گوشه ای خود را کشاند

ناگهان یک خیمۀ مِشکین بدید

وارد آن خیمه شد با صد امید

یک زن پیر و فقیری با پسر

دید او در خیمۀ بی سیم و زر

شیرده بز، گوشۀ آن خیمه بود

شیر آن بز، توشۀ آن خیمه بود

زندگی با شیر آن بز می گذشت

رخ به سیلی سرخ چون رُز می گذشت

آن دو، شاهنشاه را نشناختند

میهمانی ساده می پنداشتند

پس همان بز را ببریدند سر

بهر مهمان شد کباب، آن پرثمر

شب همان جا خفت سلطان با تعب

رفت از آنجا صبح با شوق و طرب

خود به همراهان رساند و شرح داد

قصۀ آن میزبان خوش نهاد

کرد با اطرافیانش این سؤال

کای به خدمت در جنوب و در شمال

با چه جبران سازم این جود و سخا؟

با چه ملک و چند دینار طلا؟

گفت شخصی، از وفا و از کرم

چند صد گوسفند دِه ای محترم

یک وزیرش گفت کای شاه سخی

چند صد گوسفند و صدها اشرفی

دیگری گفتش که از یک مزرعه

ملک آنها کن بدون واهمه

شاه گفتا آن چه گویید از جزا

باشد اندک در ازای آن وفا

تاج و تخت و سلطنت را گر دهم

باز بر پاداش باید سر دهم

چون که آنها هر چه در کف داشتند

از ادب بر پای من افراشتند

پس روا باشد که تاج سلطنت

بر سر آنها نَهَم با میمنت

بعد از آن فرمود آن شخص عرب

با دو چشم خون و قلبی ملتهب

سید الکونین شمس مشرقین

سید و مولای ما یعنی حسین

هر چه از اهل و عیال و مال داشت

و آن چه از فرزند و طفل و آل داشت

جملگی را داد در راه خدا

زین سبب شد کردگارش خونبها

پیکر بی رأس او در کربلا

رأس بی پیکر به روی نیزه ها

آن بلا غسل و لا کفن بُوَد

و آن چهل منزل چراغ غم شود

پس نباشد این عجب گر کردگار

بر سر زوار، تاج افتخار

بنهد و بر باکیان بی قرار

بخشد او عصیان بی حد و شمار

چون خدایی مختص ذات خداست

کبریایی نیز خاص کبریاست

پس به غیر از آن مقاماتی که حق

می دهد بر شاه دین با این نَسَق

بر عزاداران و زوار حسین

می دهد اجری که باشد نور عین

این همه اجر و مقامات بلند

بهر زوار و عزاداران، کم اند

نیست آنها درخور کردار او

آن فداکاری و آن رفتار او

چون که فرمود آن عرب، این گفته را

کآن به حق بیدار سازد خفته را

غایب از چشمان سید گشت باز

لیک از پرده برون آورد راز



این حکایت در کتاب شریف «العبقری الحسان» تألیف مرحوم حاج شیخ علی اکبر نهاوندی، جلد 1 صفحۀ 119 آمده است.

شب جمعه، 12 آذر 1389، 26 ذی الحجة 1431

از سید علی احمدی

رخ بر رُخَت نهادم و مویم سپید شد

جانم ز بعد تو به بقا ناامید شد

بابَت که سیل حادثه ها را چو کوه بود

لرزان ز باد داغ و فراقت چو بید شد

بدر رُخَت ز خون سر و خاک کربلا

اول هلال گشت و سپس ناپدید شد

این سو ببین به هلهله این قوم پست را

و آن سو خبر رسیده که اکبر شهید شد

بعد از تو خاک بر سر دنیا که از ستم

روزی چنین به نزد عدو روز عید شد

گفتم چگونه تا به حرم پیکرت بَرَم؟

این قفل را عبای پیمبر کلید شد

شب چهارشنبه، 4 آبان 1390، 28 ذی القعدة 1432

از سید علی احمدی

دوباره بلبل شوقم زند بانگ غزلخوانی

به باغ طبع من شور و سرور است و گل افشانی

خدایا از یم کوثر نمی بر جان من افکن

که تا گویم نمی از یم ز مدح عبد ربانی

نبی خاتم و عقل نخست و صادر اول

مقیم قاب قوسین و ظهور گنج پنهانی

خداوند سخا و خُلق و احسان و جوانمردی

تجلیگاه و مرآت صفات و ذات یزدانی

تمام خلق مخلوقش که لولاکش خدا گفته

خلایق جمله مرزوقش از آن انفاس روحانی
هزاران بوعلی سینا و افلاطون و جالینوس

به مکتب خانۀ عمار او طفل دبستانی

هزاران چون سلیمان با شکوه و شوکت و شاهی

به پیش پای سلمانش نهاده چشم و پیشانی

گمان دارم که موسای کلیم الله در سینا

شده باقی چو گشته در مقام بوذرش فانی

چنان نور جمالش کرد رسوا خوبرویان را

که حاضر شد رَوَد یوسف به قعر چاه ظلمانی

کسی را هست قدرت تا که مدح مصطفی گوید

که آرَد آیه ای بر خَلق چون آیات قرآنی

فدای جان آن شاهنشهی، جان جهان گردد

که بر جانش خورَد سوگند، ذات حی سبحانی

کسی باشد حبیب رب که رب عالی اعلی

به بزم قرب أو أدنی بَرَد او را به مهمانی
یداللهی که گر دستش ز فوق عرش بردارد

نَهَد یک دم زمین و آسمانها رو به ویرانی
ألا مستغفر امت، ألا پیغمبر رحمت

نجاتم ده ز دام نفس و تسویلات شیطانی

به کشتی نجات اهل بیت خود نگاهم دار

که دنیا هست دریایی بسی مواج و طوفانی

امیدم هست از منّت «فقیر» کمترینت را

غلام شیعیان نفس خود حیدر بگردانی

روز یکشنبه، 1 اسفند 1389، 16 ربیع الأول 1432

از سید علی احمدی

سودای سوده اش غم سود و زیان ببرد

الماس ریزه طاقت و تاب و توان ببرد

دشتی ز لاله ها ز دهانش به طشت ریخت

این دشت طشت، رونق صد گلستان ببرد

صد راز سر به مُهر، عیان شد درون طشت

لیکن هزار راز نهان، بی بیان ببرد

لعلش زمرد و جگرش لعل آتشین

از کف، دو چشم دُر و عقیقش، عنان ببرد

در مسجد و به کوچه و در خانه حمل کرد

باری که صبر از دل هفت آسمان ببرد

گریان ز غربتش نه فقط مرغ و ماهیان

آهش نشاط حوری خلد آشیان ببرد

درک حکایت غم و اندوهش ای «فقیر»

گویا که هوش از سر پیر و جوان ببرد

شب چهارشنبه، 13 بهمن 1389، 28 صفر 1432
از سید علی احمدی

جانم فدای مرثیۀ دل کباب کن

یا دیدگان و گونه پُر از دُرّ ناب کن

قربان آن لبی که ز اخلاص دم زند

یا آن زبانِ مدحِ مَهِ بوتراب کن

عباس آن که از ادب خود، حسین را

دائم امام و سید و مولا خطاب کن

بین هوای نفس و هواداری حسین

فرمانبری و یاری او انتخاب کن

خود را به نزد شمس حسینی چو ذره، بین

کاخ دلش ز عشق حسینی خراب کن

در روز کارزار به یک جلوه اش ز خشم

دریای فوج لشکر دشمن سراب کن

با روی شرمسار و به چشمان اشکبار

در آب، نقش گریۀ طفل رباب کن

از غربت برادر و از تیر نابکار

یک دیده غرق خون و دگر غرق آب کن

از خون دیده و سر بشکسته از عمود

موی سر و محاسن خود را خضاب کن

در حشر دوستان گنهکار خویش را

با دستهای گشته قلم، بی حساب کن

رأس نشسته اش به سر نی به خواهرش

سایه ز غیرتش به سر آفتاب کن

انبوه آرزوی «فقیر» و دعای او

از روی لطف و مرحمتش مستجاب کن

شهریور 1390، شوال 1432

از سید علی احمدی

زبان حال أمیرالمؤمنین با رسول الله صلی الله علیهما و آلهما پس از دفن حضرت زهرا علیها السلام*

مرغ روح فاطمه پرواز کرد

نیمه شب حیدر نهان آن راز کرد

قبر را پوشاند و دستی زد به دست

خیل غم بر خیمۀ قلبش نشست

ایستاد و رو به قبر یار کرد

درد دل با احمد مختار کرد

گفت ای ختم رسل از من سلام

پادشاه جزء و کل از من سلام

از من و از دختر غمدیده ات

روشنی بخش و فروغ دیده ات

عاقبت حاجت روا شد دخترت

از من و طفلان جدا شد دخترت

بر تو زائر گشت و ملحق شد چه زود

با دلی پر آتش و خالی ز دود

یا رسول الله کم شد صبر من

رفت از تن نیروی خیبرشکن

زخم های کاری روز اُحُد

خواست بر حیدر شود غالب، نشد

لیک زخم داغ زهرای جوان

کرد پور عبدودکُش را کمان

از فراقش گرچه افتادم ز پا

تسلیت گویم چنین من خویش را

جان من بودی و هم من جان تو

آنِ من بودی و هم من آنِ تو

چون که بنهادی سرت بر سینه ام

شد برون روحت که بود آیینه ام

بر لحد رأست نهادم ای رسول

مثل رأس نیلی دختت بتول

فُرقت تو هست بر من سخت تر

پیشه سازم صبر را با چشم تر

بازگرداندم امانت را بگیر

هم بگیر و هم ببینش سیر سیر

گر چه یاسی بود شاداب و جوان

گشت نیلوفر، فسرده، قدکمان

شد ز دستانم ربوده چون گهر

آسمان هستی ام شد بی قمر

روز من چون موی او گشته سیاه

بلکه مثل روی او گشته سیاه

هست اندوهم ملازم با نَفَس

رستگاری نیست جز با مرگ و بس

چشم من از خواب خالی تا سحر

در عوض پُر از لئالی تا سحر

مرکب غصه به دل تازان شده

فُلک صبرم غرق در طوفان شده

تا شوم در جنت وصلت مقیم

جانم از هجران تو نار جحیم

شکوه ها سوی خدایم می برم

از فراق و غصه های همسرم

دخترت با چشمهای پُر بُکا

باز خواهد گفت شرح ماجرا

لیک خوددار است او، اصرار کن

خود سؤال از کوچه و دیوار کن

خود نمی گوید، بپرس از دخترت

کز چه پوشاندی رخت از همسرت

از کبودی رخ و بازو بپرس

از شکست سینه و پهلو بپرس

حال او را بین نامحرم بپرس

از دل خون، چشم چون زمزم بپرس

آتشی از درد دل در سینه داشت

غصه هایی تازه و دیرینه داشت

شمع بود و ذره ذره آب شد

سوخت چون پروانه و در خواب شد

شمع بود و سوخت اما دم نزد

حرف چون پروانه با محرم نزد

کوه بود و سیل لرزانش نمود

باغ بود و داغ سوزانش نمود

با من دل خسته دردش را نگفت

کرد در دل حبس، غم های نهفت

داوری نزد خدای داور است

آن که حکمش در دو عالم برتر است

گر ز کویت بازگردم ای رسول

نه که دلتنگم و یا هستم ملول

ور بمانم نیستم من بدگمان

آن چه کرده وعده حق با صابران

چیرگی دشمنانم گر نبود

یا که زخم نیش جبار عنود

معتکف بر قبر زهرا می شدم

شیون و فریاد از جان می زدم

من ندانم پیکری کردم کفن

یا خیالی بود یا شبه بدن؟

لیلة القدرم نهان در خاک شد

جامۀ افلاک از این غم چاک شد

گشت ارثش منع و حقش پایمال

بدر رخسارش از این غم شد هلال

امت و اجر و ذوی القربی ببین

باز هم لات و هُبَل، عُزّی ببین

شکوه ام تنها به سوی حق برم

تسلیت خواهم ز تو ای یاورم

بر تو و زهرا ز حق در هر زمان

باد رضوان و درود بی کران

*****

*اصول کافی، کتاب الحجة، باب مولد الزهراء فاطمة علیها السلام، حدیث 3

و همچنین نهج البلاغة خطبۀ 202 عربی و 193 مرحوم فیض الإسلام

اردیبهشت 1390، جمادی الأول 1432

از سید علی احمدی